De wereld
Door: Angeline
Blijf op de hoogte en volg joop en angeline
24 Juli 2018 | Canada, Telegraph Cove
23-7-2018, Telegraph Cove, Canada, B.C.
Op de ferry rennen toesisten van de ene kant naar de andere van het schip. Camera’s zoemen en klikken, de ene telelens nog groter dan de andere. Een Nederlandse familie verdringt iedereen om het beste plekje te bemachtigen. Het fotograferen van ‘wild life’ is een ding hier. In dit geval zijn het de walvissen in ‘The inner passage’ , de smalle en zeer diepe doorgang tussen het vasteland van Canada en een serie eilanden. Zwiepende staarten en fonteinen. Getuigenissen van een parallelle wereld aan de onze, waarvan we niets weten.
‘S ochtends varen we door mistige wateren, vol eilanden met dennenprofielen. Niemand woont er. Wild. SMiddags gaat de zon schijnen en is er een schitterende waterwereld met hoge bergen omgeven. Op de achtergrond, steeds verder weg de blauwige bergen van Alaska.
Verder gaan betekent ook iets moeten loslaten. Afscheid nemen. Ik sleep de bergen, de meren, de rivieren, de besneeuwde toppen, de toendra met de zielige ‘spruce trees’ met me mee. Een lange karavaan van beelden.
Bij cape Bluff, op de hoek van de smalste ‘Inner passage’ en een wijds water staat een huis. Witte muren met een rood, stalen dak. Bijgebouwen in dezelfde kleuren. De mechanisch versterkte stem van de gids vertelt dat hier een vrouw woont. Zij beheert het licht. Niet echt een vuurtoren, maar toch. En ze heeft er net land bijgekocht om een tuin aan te leggen naast haar huis. Ik zie de bonen staken, de moestuin, de bloemen.
Het grote schip vaart langs het kleine huisje. Zo dichtbij, maar zo onbereikbaar. Ze woont daar en kan alleen over het water naar elders. Opnieuw een wereld waarvan je glimp waarneemt en dan weer verder.
Ik wil het vastleggen in mijn hoofd. Om er later nog weer terug te kunnen gaan. Ik neem aan dat dat de reden is dat mensen foto’s nemen. Maar het bevredigt niet.
Verder weer. Port Hardy, het is al nacht. Door het donker. We hebben een cabin gereserveerd. ‘Ecospace’. Beeldschoon.
En dan vandaag fietsen over Vancouver Island. Via Port McNeill naar Telegraph Cove. We zijn vergeten hoe steil de heuvels hier zijn. Op de laatste vijf kilometer worden we getest. Hellingen tussen de 10 en 13%. Dit moet wel heel bijzonder zijn, deze Cove want morgen moeten we deze weg,van 15 km lang, weer terug..
Zijn we verwend geraakt? Zijn we blasé? Een oud visserplaatsje met de oorspronkelijke houten huizen op een houten boardwalk. Charmant. We eten in de oude ‘ Saltery’. Zalm uiteraard. Sportvissersboten om ons heen. Drukte, luid gepraat, eten &drinken, lodging wordt je overal aangeboden.
We zijn weer terug in De Wereld.
Op de ferry rennen toesisten van de ene kant naar de andere van het schip. Camera’s zoemen en klikken, de ene telelens nog groter dan de andere. Een Nederlandse familie verdringt iedereen om het beste plekje te bemachtigen. Het fotograferen van ‘wild life’ is een ding hier. In dit geval zijn het de walvissen in ‘The inner passage’ , de smalle en zeer diepe doorgang tussen het vasteland van Canada en een serie eilanden. Zwiepende staarten en fonteinen. Getuigenissen van een parallelle wereld aan de onze, waarvan we niets weten.
‘S ochtends varen we door mistige wateren, vol eilanden met dennenprofielen. Niemand woont er. Wild. SMiddags gaat de zon schijnen en is er een schitterende waterwereld met hoge bergen omgeven. Op de achtergrond, steeds verder weg de blauwige bergen van Alaska.
Verder gaan betekent ook iets moeten loslaten. Afscheid nemen. Ik sleep de bergen, de meren, de rivieren, de besneeuwde toppen, de toendra met de zielige ‘spruce trees’ met me mee. Een lange karavaan van beelden.
Bij cape Bluff, op de hoek van de smalste ‘Inner passage’ en een wijds water staat een huis. Witte muren met een rood, stalen dak. Bijgebouwen in dezelfde kleuren. De mechanisch versterkte stem van de gids vertelt dat hier een vrouw woont. Zij beheert het licht. Niet echt een vuurtoren, maar toch. En ze heeft er net land bijgekocht om een tuin aan te leggen naast haar huis. Ik zie de bonen staken, de moestuin, de bloemen.
Het grote schip vaart langs het kleine huisje. Zo dichtbij, maar zo onbereikbaar. Ze woont daar en kan alleen over het water naar elders. Opnieuw een wereld waarvan je glimp waarneemt en dan weer verder.
Ik wil het vastleggen in mijn hoofd. Om er later nog weer terug te kunnen gaan. Ik neem aan dat dat de reden is dat mensen foto’s nemen. Maar het bevredigt niet.
Verder weer. Port Hardy, het is al nacht. Door het donker. We hebben een cabin gereserveerd. ‘Ecospace’. Beeldschoon.
En dan vandaag fietsen over Vancouver Island. Via Port McNeill naar Telegraph Cove. We zijn vergeten hoe steil de heuvels hier zijn. Op de laatste vijf kilometer worden we getest. Hellingen tussen de 10 en 13%. Dit moet wel heel bijzonder zijn, deze Cove want morgen moeten we deze weg,van 15 km lang, weer terug..
Zijn we verwend geraakt? Zijn we blasé? Een oud visserplaatsje met de oorspronkelijke houten huizen op een houten boardwalk. Charmant. We eten in de oude ‘ Saltery’. Zalm uiteraard. Sportvissersboten om ons heen. Drukte, luid gepraat, eten &drinken, lodging wordt je overal aangeboden.
We zijn weer terug in De Wereld.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
