Sunshine Coast. Inderdaad.

Een bruine beer staat naast ons aan de waterkant, een ‘ Lazy otter’ zwemt op zijn rug rond, bootjes, een adelaar hoog in de lucht. Bloemen op de oevers en vissen onder water, getekend in primaire kleuren.
Boven ons hoofd vliegt een spitfire.
De invalide man aan de kant heeft de knoppen in zijn handen. De supermarkt aan de overkant van het veld gaat dicht. Het is bijna 21u, zondagavond. Madeira park, Pender harbor.
Geen campground, geen hotel, geen ‘cabins’. Niets. Wel een haventje vol plezierbootjes. Maar die hebben inkopen gedaan bij die supermarkt.
Het rode tentje staat op een sportveld naast de lagere school. Een andere keuze hadden we niet. 500 meter de heuvel op bleek een Japans restaurantje te zijn. Met bier en heerlijk eten.
We waren vroeg op pad, vanmorgen. Afscheid genomen van de op het westen uitziende kust, met de mooie zonsondergangen die we de laatste twee dagen genoten hebben. De bocht om naar het zuiden. Sunshine Coast.
De vorige keer dat we hier waren was het nat en vochtig. De lage wolken verhulden het uitzicht op de hoge, ruige bergen waarvan sommige met een sneeuwtop. Gek hoe je geheugen je kan bedriegen. Een overzichtelijk tochtje, meenden wij ons te herinneren van twee jaar terug. Dat rijden we zo. Piece of cake. Dat viel ons toch een beetje tegen. Een landschap a la de Ardèche. Berg op en berg af. Onverbiddelijk steil. En het gaat maar door. De temperatuur is inmiddels gestegen tot boven de 30’ C. De zon teistert ons. Amper schaduw. Het water raakt op en geen voorzieningen. Joop sluipt de golfclub binnen om water te halen. Het pompstation verkoopt, naast kauwgum in alle soorten eigenlijk niets.
En zo komt het dat we hier staan. Op het sportveld. Toch een beetje gek. We verwachten elk moment een plaatselijke politieagent te zien opduiken om ons weg te jagen.
We zijn duidelijk zichtbaar. De kraaien hebben ons in ieder geval al ontdekt en de pakjes completa voor in mijn koffie morgenochtend, opgegeten. Ravage achterlatend.
Maar warm is het hier wel..
Sunshine Coast.