Karakter en een pick-up truck
Door: Angeline
Blijf op de hoogte en volg joop en angeline
10 Juli 2018 | Canada, Beaver Creek
Destruction Bay 9-7
De crêpes aux blueberrie waren heerlijk en we kochten ook nog een pain aux cereal bij de Franse bakker. Toen we onze laatste slok koffie dronken kwam er uit de tegenovergestelde richting een fietser binnen. Een Française, zo bleek. Al sinds mei ‘on the road’. Waar had ze geslapen, vroegen wij. Het was 10 u s ochtends en onze dag moest nog beginnen. 40 km verderop, was het antwoord. We waren geïmponeerd.
Eenmaal buiten, op de fiets werd een en ander duidelijk. Prachtig weer, mooie weg, weinig heuvels van belang maar een forse tegenwind. Die in de loop van de dag alleen maar aan zou zwellen. De bergen om ons heen kwamen dan weer wat dichterbij om vervolgens weer ruimte te geven voor brede dalen. De Donjek rivier. Net zo vies beige als The White river eerder. Door de vulkanische as.
Om beren bekommerden we ons niet meer. We hadden te maken met een machtiger tegenstander vandaag: de storm.
Ik zocht naar Luna in het landschap. Ze hield altijd van storm. De oortjes rechtop, de neus vooruit. Maar ik vond haar nergens. Vannacht, in de sobere cabin van de Franse bakker, klom ze in het strenge eenpersoonsbed. Het verbaasde me. Zo hoog en, het is hier toch niet de caravan. De enige plek waar dat mag. Ze vlijde zich tegen mijn been aan en zo viel ik in slaap. Maar vanmorgen was ze verdwenen. Toen de blauwe bergen in zicht kwamen, meende ik haar kopje even te zien. Wild, vrij. “Ga maar” zei ik. “Je aard achteraan”. Ik praatte nog wat tegen haar en toen was ze weg.
Rustig beukte ik verder tegen de wind. De Wrangell montains, waar we met een grote boog achterlangs rijden, waren goed te zien. Hun besneeuwde flanken en toppen flonkerden in het zonlicht.
Onze bestemming was ‘Burwash landing’. De afstand bleef steeds onduidelijk en ook de voorzieningen die we hier konden verwachten. Toch hadden we hoog gespannen fantasieën over koude biertjes en een slaapplek.
Na het aankondigingsbord kwam er verder niets, behalve een pompstation en een gesloten winkel. We hielden een auto aan. Opnieuw een ronddwalende Amerikaan. Hij gaf ons biertjes en ‘energy bars’ om de moed erin te houden. Terwijl Joop de GPS aan de praat trachtte te krijgen en ik de fietsen vasthield in de storm, zag ik een blauwe pick-up truck naderen. Houd hem aan, riep ik.
5 minuten later zaten we met onze tassen in de cabine met de fietsen in de achterbak. Het heerlijkste gevoel ever. Onze redster en haar zoontje wonen in Destruction Bay. Zij werkt voor ‘the first nation people’, de Indianen. Alles in Burwash landing is opgeheven, zo vertelde zij. Het enige hotel in de verre omstreken is in Destruction Bay. Daarheen reed ze ons.
Na 85 km beuken tegen de wind zitten we nu plotseling in een motel kamer, in een supersize bed. Zo kan het gaan. Zo ging het vandaag.
De crêpes aux blueberrie waren heerlijk en we kochten ook nog een pain aux cereal bij de Franse bakker. Toen we onze laatste slok koffie dronken kwam er uit de tegenovergestelde richting een fietser binnen. Een Française, zo bleek. Al sinds mei ‘on the road’. Waar had ze geslapen, vroegen wij. Het was 10 u s ochtends en onze dag moest nog beginnen. 40 km verderop, was het antwoord. We waren geïmponeerd.
Eenmaal buiten, op de fiets werd een en ander duidelijk. Prachtig weer, mooie weg, weinig heuvels van belang maar een forse tegenwind. Die in de loop van de dag alleen maar aan zou zwellen. De bergen om ons heen kwamen dan weer wat dichterbij om vervolgens weer ruimte te geven voor brede dalen. De Donjek rivier. Net zo vies beige als The White river eerder. Door de vulkanische as.
Om beren bekommerden we ons niet meer. We hadden te maken met een machtiger tegenstander vandaag: de storm.
Ik zocht naar Luna in het landschap. Ze hield altijd van storm. De oortjes rechtop, de neus vooruit. Maar ik vond haar nergens. Vannacht, in de sobere cabin van de Franse bakker, klom ze in het strenge eenpersoonsbed. Het verbaasde me. Zo hoog en, het is hier toch niet de caravan. De enige plek waar dat mag. Ze vlijde zich tegen mijn been aan en zo viel ik in slaap. Maar vanmorgen was ze verdwenen. Toen de blauwe bergen in zicht kwamen, meende ik haar kopje even te zien. Wild, vrij. “Ga maar” zei ik. “Je aard achteraan”. Ik praatte nog wat tegen haar en toen was ze weg.
Rustig beukte ik verder tegen de wind. De Wrangell montains, waar we met een grote boog achterlangs rijden, waren goed te zien. Hun besneeuwde flanken en toppen flonkerden in het zonlicht.
Onze bestemming was ‘Burwash landing’. De afstand bleef steeds onduidelijk en ook de voorzieningen die we hier konden verwachten. Toch hadden we hoog gespannen fantasieën over koude biertjes en een slaapplek.
Na het aankondigingsbord kwam er verder niets, behalve een pompstation en een gesloten winkel. We hielden een auto aan. Opnieuw een ronddwalende Amerikaan. Hij gaf ons biertjes en ‘energy bars’ om de moed erin te houden. Terwijl Joop de GPS aan de praat trachtte te krijgen en ik de fietsen vasthield in de storm, zag ik een blauwe pick-up truck naderen. Houd hem aan, riep ik.
5 minuten later zaten we met onze tassen in de cabine met de fietsen in de achterbak. Het heerlijkste gevoel ever. Onze redster en haar zoontje wonen in Destruction Bay. Zij werkt voor ‘the first nation people’, de Indianen. Alles in Burwash landing is opgeheven, zo vertelde zij. Het enige hotel in de verre omstreken is in Destruction Bay. Daarheen reed ze ons.
Na 85 km beuken tegen de wind zitten we nu plotseling in een motel kamer, in een supersize bed. Zo kan het gaan. Zo ging het vandaag.
-
10 Juli 2018 - 08:35
Wendel:
ook vanuit de yogagroep leven we mee, jullie blog via josette gekregen, erg leuk om te lezen en erg stoer. veel wind mee wens ik jullie toe! wendel -
10 Juli 2018 - 08:41
Hennie D:
Een ontroerend mooi verhaal weer opnieuw.
Ja, geen Luna meer langs de grachten maar op de hoogvlakte. Ik bewonder jullie zeer! Ik ga 6 dagen 65 km per dag fietsen en ben nu al bang dat mijn knieeen eraan gaan. Jullie mooie verhalen steunen mij in mijn kleine tripje in Frankrijk.
Liefs Hennie -
10 Juli 2018 - 08:44
Cees:
Goed om weer wat nieuwe posts te zien na een paar dagen 'radiostilte'. Ik begon me al ongerust te maken, maar realiseerde me ook dat jullie in deze contereien waarschijnlijk maar spaarzaam over internet beschikken en dus ook maar af en toe iets kunnen posten. Geniet maar even van jullie luxe motel. Hier gaat alles z'n gang. Het weer zit even in een kleine dip, maar belooft later deze week weer volop in de overdrive te gaan, qua zonuren en temperaturen. De droogte begint wel wat zorgelijk te worden, maar voorlopig genieten we er nog maar even van. Kijk nu al uit naar jullie volgende spannende verhalen ... -
10 Juli 2018 - 17:10
Simon:
Mooi geschreven: "Rustig beukte ik verder tegen de wind in"
Inderdaad, het lijkt me de kunst van stille kracht tegen zulke overmacht...
Sterkte met de spiertjes, ook de mentale; terwijl Luna ongetwijfeld
vrolijk mee rent en tegelijkertijd haar eigen huis heeft.
Simon -
10 Juli 2018 - 19:11
Lia :
Ik verwonder mij met jullie mee. Zoals over Amanda, waar leeft die vrouw van? Hoeveel mensen komt zij tegen? Waar gaat haar zoon naar school? Is het eenzaam of rijdt ze elke dag uren in een auto? Als die stuk gaat, wie komt hem dan maken? Zomaar wat vragen van een binnenstadbewoner
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
