Eeuwige jachtvelden
Door: Angeline
Blijf op de hoogte en volg joop en angeline
28 Juni 2018 | Verenigde Staten, Whittier
Valdez
Twee jaar gelden of zo iets droomde ik dat ik met Luna door een vennenachtig landschap liep. Paadjes met hoog gras en veel vennetjes. Luna dartelde door het gras en het water. Het water nam het langzaam over van droge land en ik moest meer ploeteren om Luna bij te houden die ongehinderd door de plassen rende. Tot er een punt kwam dat er bijna alleen maar water was en moeras. Ik kon haar niet langer volgen en zag hoe zij blij springend door het ven rende, een spoor van spetters achter zich aan zwevend. Zo, blij rennend en vrij verdween zij uit zicht. Ik bleef achter, alleen.
Ik zag dit toen als een voorbode van haar naderende dood. Niet zo gek als een hond rond de 12 jaar is.
Ze heeft nog twee jaar naast me voortgerend.
Vandaag, woensdag 27 juni rond 14u Nederlandse tijd is Luna naar haar jachtvelden vertrokken waar ik haar niet kan volgen. Onze paden gaan hier uiteen.
Vannacht, hier in Alaska, droomde ik net voordat Charlotte me belde om te zeggen dat het echt niet meer ging, dat Fred, de kapper hier in Alaska bij me was. Hij kwam mee fietsen. We hebben immers allebei ons lief verloren. Hij zijn man en ik mijn hond. Daarom moeten we fietsen en wel ver en hier in moeilijk land. We begonnen aan een zware tocht. En toen ging de telefoon. Het was 3u s nachts.
Ik wist dat het kon gebeuren. Ik was voorbereid. Maar toch eigenlijk niet. Alles lijkt nu kleurloos. Geen donder aan. Waarom zou ik? Nooit meer pootjes voelen, nooit meer geur snuiven. Nooit meer buikje aaien, nooit meer kroelen door je vacht. Nooit meer hondenscheetjes, nooit meer grappige oortjes. Nooit meer bedelen, nooit meer lekker mee naar buiten. Nooit meer roze
poepzakjes kopen. Nooit meer..nooit meer zo veel nooit meer niet.
Altijd alleen opstaan, geen begroeting meer, altijd alleen naar kantoor. Altijd alleen lastig clienten. Nooit meer Natasha op de stoep, met de hondenbus. Nooit meer Luna in bed in de caravan, omdat het daar mag.
In een armetierig hotelletje in het armetierige stadje Valdez, ooit weggevaagd door de aardbeving van 1964 die ook Anchorage verwoeste, lig ik in een dito bed. Omdat kamperen nu te kil en koud leek. Ik schreeuw het uit, in stilte.
Morgen begint het zware gedeelte van de tocht. Tot nu toe was ‘a piece of cake’.
Het maakt niet uit. Ik hoef maar te denken aan die hondenpootjes, die rennen door de eeuwige jachtvelden, onvermoeibaar. Dag Luna, tot later.
Twee jaar gelden of zo iets droomde ik dat ik met Luna door een vennenachtig landschap liep. Paadjes met hoog gras en veel vennetjes. Luna dartelde door het gras en het water. Het water nam het langzaam over van droge land en ik moest meer ploeteren om Luna bij te houden die ongehinderd door de plassen rende. Tot er een punt kwam dat er bijna alleen maar water was en moeras. Ik kon haar niet langer volgen en zag hoe zij blij springend door het ven rende, een spoor van spetters achter zich aan zwevend. Zo, blij rennend en vrij verdween zij uit zicht. Ik bleef achter, alleen.
Ik zag dit toen als een voorbode van haar naderende dood. Niet zo gek als een hond rond de 12 jaar is.
Ze heeft nog twee jaar naast me voortgerend.
Vandaag, woensdag 27 juni rond 14u Nederlandse tijd is Luna naar haar jachtvelden vertrokken waar ik haar niet kan volgen. Onze paden gaan hier uiteen.
Vannacht, hier in Alaska, droomde ik net voordat Charlotte me belde om te zeggen dat het echt niet meer ging, dat Fred, de kapper hier in Alaska bij me was. Hij kwam mee fietsen. We hebben immers allebei ons lief verloren. Hij zijn man en ik mijn hond. Daarom moeten we fietsen en wel ver en hier in moeilijk land. We begonnen aan een zware tocht. En toen ging de telefoon. Het was 3u s nachts.
Ik wist dat het kon gebeuren. Ik was voorbereid. Maar toch eigenlijk niet. Alles lijkt nu kleurloos. Geen donder aan. Waarom zou ik? Nooit meer pootjes voelen, nooit meer geur snuiven. Nooit meer buikje aaien, nooit meer kroelen door je vacht. Nooit meer hondenscheetjes, nooit meer grappige oortjes. Nooit meer bedelen, nooit meer lekker mee naar buiten. Nooit meer roze
poepzakjes kopen. Nooit meer..nooit meer zo veel nooit meer niet.
Altijd alleen opstaan, geen begroeting meer, altijd alleen naar kantoor. Altijd alleen lastig clienten. Nooit meer Natasha op de stoep, met de hondenbus. Nooit meer Luna in bed in de caravan, omdat het daar mag.
In een armetierig hotelletje in het armetierige stadje Valdez, ooit weggevaagd door de aardbeving van 1964 die ook Anchorage verwoeste, lig ik in een dito bed. Omdat kamperen nu te kil en koud leek. Ik schreeuw het uit, in stilte.
Morgen begint het zware gedeelte van de tocht. Tot nu toe was ‘a piece of cake’.
Het maakt niet uit. Ik hoef maar te denken aan die hondenpootjes, die rennen door de eeuwige jachtvelden, onvermoeibaar. Dag Luna, tot later.
-
28 Juni 2018 - 08:00
Cees:
Wat een naar bericht! Ik had het nog niet meegekregen en zal zodra ik thuis kom direct even contact opnemen met Charlotte. Wat moet dat een nare ervaring geweest zijn. Veel sterkte hiermee. Troost jullie maar met de gedachte dat Luna nu wel uit haar lijden is verlost en probeer toch nog te genieten van jullie verblijf daar. Nogmaals veel sterkte met dit trieste bericht. -
28 Juni 2018 - 08:27
Cees:
Nee, stupid! genieten is natuurlijk niet het juiste woord! Probeer er toch nog het beste van te maken, dat is wat ik bedoel te zeggen. Maar dat hadden jullie waarschijnlijk ook wel begrepen. -
28 Juni 2018 - 16:17
Lidy:
O echt, Luna. Dus toch, en zo snel na jullie vetrek. Potverdrie. Sterkte. Mooie tocht. -
28 Juni 2018 - 16:34
Lineke:
Ai wat naar. Inderdaad, potverdrie. Jullie zonder Luna, en zij zonder jullie. Gescheiden. Ik probeer het om te draaien en te denken: goed dat jullie zijn gegaan. Goed dat Charlotte en anderen bij haar waren. Goed dat ze niet meer ziek is. En oud. De lieverd. En gelukkig dat jullie daar samen zijn, met een overweldigende natuur. Droom maar veel. Maar stay focused he. Schreeuw maar lekker, tegen die beren. Dag lieve allebei, dikke brasa! -
04 Juli 2018 - 16:32
Ella:
Jullie wisten dat het zou kunnen gebeuren, maar wat naar dat het dan ook werkelijk gebeurt, terwijl jullie zo ver weg zijn. Sterkte, want een dier verliezen is heel erg verdrietig.
Ella
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
