Duur tunneltje

Whittier, 26-6-2018
Ocean view. Met de iPad op schoot lig ik in bed in een kamer met die naam. En als ik uit het raam kijk zie ik water. Een van de vele oceaanarmen in de delta die Prince William Sound heet. Whittier is een marinehaven. Niets aantrekkelijks aan behalve de haven, waar vele eettentjes zijn. Morgen nemen we de boot naar een van de overkanten, naar Valdez. Fluitje van een cent, nu.
Sinds ons vertrek van Schiphol lees ik in ‘ Travels in Alaska’ van John Muir (1838-1914). ‘America’s most important and influential naturalist and nature writers’, zegt de achterflap. Aanvankelijk dacht ik een wat gedateerd boek onderhanden te hebben, maar ik ben gefascineerd. Hier voer hij in een kano, samen met een missionaris en zijn hondje, Stickeen geheten, met een indiaanse ‘crew’ langs de kunsten van wat genoemd wordt ‘southeastern Alaska’. Om de gletsjers te bestuderen en de planten die hier groeien. Vanuit zijn woonplaats San Francisco kwam hij hier per stoomboot om dit alles te beschrijven. Hij kent ieder plantje bij naam, ieder dier ook. Lang voor de emancipatie van de indianen beschrijft hij, en passant, zijn gevoelens ten aanzien van de behandeling van Indianen en komt voor ze op, zonder dat dat al een naam heeft of een beweging is. Gewoon omdat hij zo is. Eindeloze tochten onderneemt hij door de nog niet in kaart gebrachte binnenlanden, over nog niet ontdekte gletsjers. Ik lees het ademloos en volg hem op de kaart. En nu zijn we in een van de baaien waar hij was. En nieuwe gletsjers ontdekte. Nu zijn diezelfde gletsjers de belangrijkste reden van bestaan van deze plek. De haven ligt vol cruise scheepjes die toeristen tot vlak onder de ‘icebergs’ spuwende gletsjers brengen. De trein die ons hier gebracht heeft, rijdt voornamelijk voor gletsjergangers.
Ja, die trein. Het was een avontuur van een half uur. En het kostte 100 dollar.
Vanmorgen voreg, in kou en lichte regen, fietsten we terug naar het stationnetje van Portage. En wachtten daar op de trein. Geheel onduidelijk of hij ons mee zou nemen. Het meisje aan het loket kon het ons niet zeggen. Nee, bijna nooit stapte er hier, op dit station, iemand met fietsen op...
Hij kwam en openden zijn grote baggagedeuren, ruim een meter boven het perron, en sterke mannen tilden onze fietsen, met bepakking en al, de trein in. We kregen ‘ safety instructions’, en daar gingen we. Vervolgens zagen we een moeder Moose in de rivier zwemmen en toen, te schattig, drie zwarte bearcubs in een boom...alle camera’s klikten. Ook de onzen, natuurlijk. En waar zou moeder beer zijn?
We reconstrueerden dat wij gisteren langs dit meer liepen, op een nature trail, vanuit het visitorscentre. We vroegen ons af, zoals al eerder deze reis, hoe ons te verhouden tot de natuur hier. Hoe ver strekt het visistorscentre en waar begint de natuur? Op hetzelfde trail zagen we een moeder met twee babies lopen. Maar wel met een bearspray in de rugzak, naast het zuigflesje melk. En een vader met een bearbel in de hand. Dus wij ook zwaaien met de bearbel. Het leek overdreven en aanstellerig. Maar, vanuit de trein bezien vandaag: het is hier echt geen Hoge Veluwe.
Waarom zaten wij in die trein? En waarom zitten wij nu in ‘The Ocean room’? De enige nog ‘ available’, maar dus ook peperdure kamer van dit prachtige hotel? Een soort Hotel New York, maar dan van hout. Omdat we per fiets niet door een tunneltje van 2 mile mogen...
Wel duur.