Westerpark on the Ocean oftewel:ontsnapt

Gisteren, al bubbelend in de ‘hottub’, een heerlijk extraatje van de campground, zeker na een lange fietsdag, namen we het besluit. Weg uit de drukte.
De licht oranje gekleurde zon daalt over het lila-blauw gekleurde water. De contouren van Vancouver island blauwig aan de horizon. Ouders en kinderen spelen in het zachte water. Een grote, ws van oorsprong Koreaanse familie kookt een uitgebreid maal op grote tafels. Heerlijke geuren stijgen op. “Het lijkt het Westerpark wel”, zei Joop. Genoeglijk en kleinschalig. Precies wat we zoeken.
Toen ik al zwemmend het open water en de weerspiegeling van de zon wilde opzoeken, kwam ik een grijze dame al dobberend in een zwemband tegen. “What a lovely day..”. Wat een ruimte, wat een pracht.
Powell River, aan ‘the sunshine Coast’. We waren hier al eerder. Twee jaar geleden begon de reis op deze eilanden boven Vancouver. Vanaf hier staken we over naar Comox, op Vancouver Island om de tocht naar het zuiden aan te vangen. Op de vele pontjes die deze eilanden verbinden ligt de oorsprong van onze fascinatie met deze vaak mistige, mysterieuze gebieden. Op een van de ferries kwamen we Ali tegen, onze fiets dochter zal ik maar zeggen. En David en Austin. Vader en dochter op de fiets op avontuur. We houden contact, nog steeds.
Na vier dagen prachtig Vancouver Island hebben we de route verlegd. Niet naar Victoria en Sidney, op bezoek bij Jacques, le Quebecois, maar naar de relatief eenzame eilanden hier. Waar het allemaal begon. Een andere ‘sentimental journey’. Nog even de rust, de eenzaamheid, het wilde element. Wel minder kilometers, wat deze lange afstandstijgerin wel ietsje betreurt. Maar ja, je moet concesssies doen..
Soms zijn er tochten die je over moet doen. Nog een keertje, of een laatste keer moet doen. Om afscheid te nemen.
Vandaag met Natasha afgesproken dat we samen de as van Luna ophalen uit het crematorium in Amsterdam Noord en haar samen met de roedel, in de hondenbus, naar huis brengen.
Nog een keertje.