You brave twosome
Door: Angeline
Blijf op de hoogte en volg joop en angeline
26 Juli 2018 | Canada, Campbell River
Sayward 25-7-2018
“You brave twosome...” schreef onze s nachts tuinierende gastvrouw uit Anchorage op een privé gedeelte van de Airb&b site. We lazen het pas veel later.
Ik heb ons in Alaska nooit zo als “brave” ervaren. Wel ondernemend en avontuurlijk.
Hier, op Vancouver Island denk ik dikwijls: “wat was Alaska makkelijk...”. Goede wegen, brede ‘shoulders’, weinig auto’s. En altijd de intrigerende vergezichten die maken dat er heen wilt, dat je verder gaat. De gelaagdheid van het landschap. Dichtbij maar ook veraf. Altijd die blauwe bergen met hun witte toppen in de verte.
NORTH Vancouver Island, de kant waar wij vandaan komen, is relatief onbewoond. Er is maar een weg, The old Highway. Daarop rijden wij. Een smalle tweebaansweg. Aanvankelijk helemaal zonder vluchtstrook. Vandaag is er een kleine shoulder verschenen. Weliswaar met gebarsten asfalt, maar goed: je kunt ergens heen. Het land is prachtig. Ruige bergen rijzen vaak naast de weg omhoog. Adelaars en kraaien hoog boven de bomen. Beren en cougars, een soort cheeta’s , wonen hier maar laten zich gelukkig niet zien. Ze schijnen alleen ‘kleine mensen’ en huisdieren aan te vallen...
Vandaag verbreedde de vallei zich. Lumbertrucks scheuren langs en laten stukken schors en houtbrokken achter op de weg. Wij zigzaggen erom heen. Grote RV’s kunnen elkaar net passeren. En wij dan?
Ik was het weer helemaal vergeten. De verkeersstress. Het gepieker over de ‘shoulder’. De vele auto’s (terwijl het hier nog mee schijnt vallen).
Bij het pompstation in Sayward, zoals overal het centrum van het dorp, informeren we naar een kampeerplaats en slaan we eten in. We raken aan de praat met een van oorsprong Duitse vrouw. Ze ging als kind altijd winkelen in Venlo. “ Of all places” zeggen wij. Daarna emigreerde de familie naar Canada. Later ging ze met haar Deense man nog eens terug. We vroegen of het haar beviel, terug in haar geboorteland. Helemaal niet. “All those people, so close by..I Could hardly get my breath..”. Dat komt me bekend voor. Op de laatste ferry voelde ik dat sterk. Teveel mensen, te weinig ruimte. Hoe met dat straks in Amsterdam?
Ik vroeg het aan Luna. Ik zocht haar. Toen we langs een rotswand reden was ze er. Net als op ‘The White pass’ boven Skagway. Het viel me op dat ze niet langer zwart is, eerder grijs, de kleur van de rotsen. Alsof ze haar vorm en substantie verliest. Ja, natuurlijk is dat zo. Maar ze snuffelde er wel. Ik kreeg geen antwoord.
Nog zes dagen al fietsend te gaan. Morgen naar Campbell river. Na Comox wordt het bekend terrein. Sentimental journey. Of we Victoria halen is maar de vraag. Boven de 70 a 80 km per dag komen we niet. Zijn we de lat in Alaska hoger gaan leggen? Allebei hebben we t gevoel niet echt op te schieten hier. Vreemd.
“You brave twosome”.. Dat geldt eigenlijk meer voor hier en straks thuis..
“You brave twosome...” schreef onze s nachts tuinierende gastvrouw uit Anchorage op een privé gedeelte van de Airb&b site. We lazen het pas veel later.
Ik heb ons in Alaska nooit zo als “brave” ervaren. Wel ondernemend en avontuurlijk.
Hier, op Vancouver Island denk ik dikwijls: “wat was Alaska makkelijk...”. Goede wegen, brede ‘shoulders’, weinig auto’s. En altijd de intrigerende vergezichten die maken dat er heen wilt, dat je verder gaat. De gelaagdheid van het landschap. Dichtbij maar ook veraf. Altijd die blauwe bergen met hun witte toppen in de verte.
NORTH Vancouver Island, de kant waar wij vandaan komen, is relatief onbewoond. Er is maar een weg, The old Highway. Daarop rijden wij. Een smalle tweebaansweg. Aanvankelijk helemaal zonder vluchtstrook. Vandaag is er een kleine shoulder verschenen. Weliswaar met gebarsten asfalt, maar goed: je kunt ergens heen. Het land is prachtig. Ruige bergen rijzen vaak naast de weg omhoog. Adelaars en kraaien hoog boven de bomen. Beren en cougars, een soort cheeta’s , wonen hier maar laten zich gelukkig niet zien. Ze schijnen alleen ‘kleine mensen’ en huisdieren aan te vallen...
Vandaag verbreedde de vallei zich. Lumbertrucks scheuren langs en laten stukken schors en houtbrokken achter op de weg. Wij zigzaggen erom heen. Grote RV’s kunnen elkaar net passeren. En wij dan?
Ik was het weer helemaal vergeten. De verkeersstress. Het gepieker over de ‘shoulder’. De vele auto’s (terwijl het hier nog mee schijnt vallen).
Bij het pompstation in Sayward, zoals overal het centrum van het dorp, informeren we naar een kampeerplaats en slaan we eten in. We raken aan de praat met een van oorsprong Duitse vrouw. Ze ging als kind altijd winkelen in Venlo. “ Of all places” zeggen wij. Daarna emigreerde de familie naar Canada. Later ging ze met haar Deense man nog eens terug. We vroegen of het haar beviel, terug in haar geboorteland. Helemaal niet. “All those people, so close by..I Could hardly get my breath..”. Dat komt me bekend voor. Op de laatste ferry voelde ik dat sterk. Teveel mensen, te weinig ruimte. Hoe met dat straks in Amsterdam?
Ik vroeg het aan Luna. Ik zocht haar. Toen we langs een rotswand reden was ze er. Net als op ‘The White pass’ boven Skagway. Het viel me op dat ze niet langer zwart is, eerder grijs, de kleur van de rotsen. Alsof ze haar vorm en substantie verliest. Ja, natuurlijk is dat zo. Maar ze snuffelde er wel. Ik kreeg geen antwoord.
Nog zes dagen al fietsend te gaan. Morgen naar Campbell river. Na Comox wordt het bekend terrein. Sentimental journey. Of we Victoria halen is maar de vraag. Boven de 70 a 80 km per dag komen we niet. Zijn we de lat in Alaska hoger gaan leggen? Allebei hebben we t gevoel niet echt op te schieten hier. Vreemd.
“You brave twosome”.. Dat geldt eigenlijk meer voor hier en straks thuis..
-
26 Juli 2018 - 08:14
Benedict:
hehiha Angeline en Joop,
Ik heb altijd begrepen dat 'brave' dapper betekende en dat zijn jullie twee stoere dappere oudjes op de fiets tussen de beren en ander wild tuig en tussen hoge bergen,diepe dalen,stilte en herrie van langs denderende vrachtauto's.
Hier is het kalm,de vakantie's zijn merkbaar begonnen. Amsterdam is zomer's en in mijn beleving een rustig stadje,want als de mensen vrij zijn zoeken ze het water op,de zee,Bakkum etc.
Ik eet hier mijn harinkje en kijk in een lawaaiïg cafe naar de tour de France.Drie zware col's op een dag. 65 km lang is het parcours 2.5 uur doen die jongens erover met stijgingen van meer dan 10%
Duivels!!
In de tuin bij Ines is het prachtig,ondanks de bloedhete en gortdroge zomer. We ontbijten heel vroeg buiten op het terras,terwijl de koeien en de schapen,lammeren,hazen langskomen.
Hier geen wild,maar wel ooievaars,ganzen,kraaien,kauwen,zwanen.
Ik wens jullie een mooie tijd. Lieve groeten ook van Ines. Dick -
26 Juli 2018 - 09:06
Lia:
Een cougar is ook een zeer vitale oudere vrouw die zich veel jonger en als een jager gedraagt. Volgens mij fietst er eentje rond, waar jaagt zij nog op, of wat jaagt zij na?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
