Nasi goreng on Spirit lake

Spirit lake wildernis resort, naar Carcross, 11-7

Fred liep vanmorgen vroeg al rondjes rondom het motel aan The Alaskan Highway. De dokter heeft hem gewaarschuwd voor diabetes. Hij heeft zijn biertjes per direct laten staan. En eet nog maar een maaltijd per dag. De dokter heeft er blijkbaar niet bij verteld dat alcoholvrije biertjes net zoveel calorieën bevatten, dacht ik terwijl ik zijn inname gisteravond aanschouwde.
De ‘juiste’ informatievoorziening is in de USA wel een dingetje.
Gisteren in de auto, de vele mijlen door het prachtige landschap, praatten we hem hem over de oorlog in Syrië. “Did we start that?”. “I didn’t know that...”. We vertelde over de oliebelangen van de Bush family en hun vinger in de voedselindustrie en daarmee in de toevoer aan her Amerikaanse leger in actie.. “i didn’t know that..”. “Was it all About the allmighty dollar?”. Er leek een waarachtig kwartje te vallen bij deze man, selfmade vanaf zijn 14 E jaar.ongetwijfeld een Trump stemmer. “I learned a lot” hoorden wij hem vaker zeggen. Hij wilde t allemaal weten en was devastated. “They cheated on us”, was de conclusie.
Hij stond erop ons mee te nemen, down town, om boodschappen te doen. Een 2 mijl lange helling af naar beneden. Dat wilden we wel. Maar dan wel om 8.30u, volgens Fred. Een tijdstip waarop wij meestal nog slapen. DownTown Whitehorse stelt teleur. Joop schreef het al. We verdwaalden in een enorme supermarkt. Onzinnig als je alleen brood met kaas en wat fruit wilt hebben. De selfscan kassa hield er bij onze boodschappen ook nog mee op. Die worden natuurlijk nooit verkocht, dacht ik nog bij de yoghurt naturel die ik gescoord had.
Fred was erg bezorgd over ons en wilde ons het liefste per auto brengen, waar we ook naar toe wilden. “You are hard core people” zei hij toen we ook het aanbod ons op een hoek van Highway aftezetten richting Skagway, afsloegen. “But call me if anything goes wrong, and i Will be there” zei hij bij het afscheid.
Daar gingen we. Nog 20 km op de Alcan. Die is hier inmiddels veel drukker geworden.
De afslag “klondike Highway”. We kennen hem uit de boekjes. Altijd weer gek als een plek of een weg waarnaar je gezocht hebt op internet of gevonden hebt, zich in ene in ‘levende lijve’ aan je materialiseert.
De weg kronkelt zich tussen eerst lagere heuvels en later middelhoge bergen. De besneeuwde toppen van Alaska’s kust komen weer in beeld. Het weer is grimmig. Donkere wolken en wind. Opnieuw een heftige zuid Wester storm die ons op de kop beukt. We komen een jonge fietser tegen, uit Vancouver. Heeft vergelijkbare tochten, zoals NFL, op zijn conto. “ is it my first day or is this headlwind so fierce?”, vraagt hij. Het is heftig maar ook prachtig vind ik. Alle elementen zijn in t spel (t regent inmiddels ook) maar zo heerlijk en vrij zoeven de fietsen door het landschap. Een enkele auto waarschuwt ons voor een beer verderop, een ander informeert of alles ok is als we even stoppen. We zijn oo de fiets en het land ligt aan onze voeten. Wat wil je meer?
Ik zoek Luna in t land. Heel af en toe neem ik haar waar. Ze lijkt zich dan iets te herinneren van een vorig leven. Met ons, met mij. Alsof ze dan even aarzelt, even inhoudt. “Ga maar, je hebt me zoveel gegeven. Nu moet ik sommige dingen alleen doen. Dat is moeilijk en ik mis je. Maar je hebt zoveel gegeven”, zeg ik. En ik denk aan die hardwerkende pootjes die tot op het laatste probeerden me bij te houden op een wandeling. Of de trap op in ons huis probeerden te klimmen. Je hebt zo je best gedaan, ga maar, het is goed”. Ze gaat steeds verder weg. . Het is zo, het kan niet anders, het moet zo gaan.
Zonder Luna belandden we na ruim 80 km bij Spirit lake. Donker gekleurd, met vreemde strepen erin. Een bord met ‘wildernis resort’. Het klinkt spannender dan het feitelijk is. Het rode tentje staat in de achtertuin. In een bloemenveldje. Nasi goreng stond op het menu. Nu is mijn lieve Indonesische moeder er ook nog een beetje bij.
Spirit lake.