Far Away Land

Discovery Yucon Lodge
Lokatie; onduidelijk. Tussen Beaver Creek en Destruction bay, bij white river, Yucon

Beaver creek, waar vannacht het tentje stond, is het meest westelijke puntje van Canada. New Found land, en dan met name een kaap bij St. John’s, het meest oostelijke punt. Daar tussen in 15.000 kilometer leeg en woest land.
Dat begon meteen al na het laatste gebouw van Beaver Creek, een miniatuur kerkje. Het grijze, grove asfalt zonder strepen rolt door een brede vallei met aan weerszijde ‘wetlands’. Gisteren zagen we hierin een vrouwtjes moose badderen in de middagzon. De weg stijgt, 25 km lang. Om zich dan in een klap naar beneden te storten. De harde tegenwind remt ons af, gelukkig maar. De vallei versmalt, de omringende bergen worden grimmiger. Een droog liggend meer. En dan, terwijl we gezellig naast elkaar fietsen op de lege weg, kijken we recht in t smoeltje van een bruine beer. Op amper 20 meter afstand. Als ze ons ziet duikt ze weg om later, achter ons, alsnog de weg over te steken. Joop had haar willen aaien. Zo aaibaar zag ze er inderdaad uit! Bruin en zacht!
En verder niets. Geen bordjes ‘posted’ wat zo iets betekent als ‘privé bezit’, geen vage paaltjes in de grond. De enige tekenen van menselijke aanwezigheid in Alaska. Dit is beschermd natuur gebied. Kluane, World Heritage.
Onze voorbereidingen van dit stuk van de tocht verliepen stroef. Zelfs Google maps wist t niet helemaal zeker. ‘Discovery lodge’ zagen we vaker verschijnen maar de afstand ernaar toe wisselde. En wat is daar te vinden? Ook onduidelijk.
We fietsen voort door het mooie land. Best wel zwaar. Luna wil vandaag niet mee rennen. Ik zie haar kop af en toe boven de bosjes uitsteken alsof ze even checkt waar wij zijn. En verdwijnt dan weer. “Kijk je wel uit voor de beren”, roep ik nog. Onzin natuurlijk. “Ben je dan achter die blauwe bergen in de verte”, die ook ge-dematerialiseerd lijken te zijn. Alleen nog een vage contour ervan zichtbaar. Ik krijg geen antwoord meer. Ze is weg.
Vanmorgen sloeg ik een vrouw gade die haar grote zwart grijze hond uitliet. Hij blafte naar de kraaien op hun palen en naar mij.”Just protecting me”, verklaarde de vrouw. “I know”, zei ik zacht, melancholisch. Natuurlijk weet ik dat.
Over dit en andere zaken gingen mijn gedachtes al schijnbaar eindeloos voort trappend richting onbekend. Tijd en kilometers vielen totaal weg. Een auto bood ons water aan, een andere kwam informeren of alles nog ok is.
Far faraway land.
En dan, als we t niet meer verwachten, staat er een simpel bordje ‘lodging’ langs de kant van de weg. We passeren de ‘White river’, vies beige gekleurd door vulkanische as uit de laatste ijstijd. En dan doemt er een paradijsje op. Groene velden. Een groentetuin met kas. Een blokhut. Een van oorsprong Engelse vrouw, Amanda, heeft deze plek 12 jaar geleden gevonden. In slechte staat. Maar het op gebouwd. Winters en s zomers.
Dankbaar voor onderdak en water verwachtten we ons prakje voor de tent te zullen koken. Basic maar ok. Nu zitten we op een terrasje met uitzicht op de bergen (hazy vanwege bosbranden bij Whitehorse) te nippen aan onze rode wijn, uitbuikend na een ‘homecooked ‘ meal met verse groentes en kruiden, in het laatste avondzonnetje. Ongelooflijk. Een fata morgana. En dan deze inspirerende, aardige gastvrouw waarmee we al snel aan de praat zijn geraakt. Veel meer nog zou ik willen weten. Over de ‘hardships’, de idealen en dromen waarmee iemand een leven hier vormgeeft op deze wijze.
Dankbaar dat we een glimp hiervan hebben mogen meemaken.