Alaskan dreams

Tok. Kruispunt tussen ‘tok cut of highway’ en ‘the Alcan’. Vandaag 107 km gereden.
De ondertitel van deze blog moet volgens Joop zijn: ‘gereden, gestreden, en bijna overleden’. Bij deze!

Laten we beginnen bij t begin van vandaag. The grocery store die ons in hun ‘voortuin’ lieten kamperen. Dat betekende ook een sleutel van de winkel om naar de wc te gaan, s nachts. We mochten ze ook wakker bellen als we wat ‘liquor’ nodig mochten hebben.. s morgens stond er koffie klaar voor ons. Jay en zijn vrouw hebben 23 jaar geleden deze plek gekocht. Een winkel, een huis erboven en terrein erom heen. Een roestig openlucht museum voor oude brandweerwagens en sneeuwschuivers. Ze zijn met pensioen. De auto’s althans. Jay en zijn vrouw willen dat ook graag en hebben een paar maanden geleden een bordje ‘ for sale’ in de tuin geplaatst. ‘It takes only one persoon to buy this place’ zegt zij optimistisch. Ze zijn moe en willen graag in de buurt van hun kinderen en kleinkinderen zijn die in Oragon wonen. ‘Time for a new adventure’. Jonge mensen kunnen een bedrijf als dit niet kopen en willen zo een leven dikwijls ook niet. De winters zijn hier ‘harsh’: tot wel - 40 ‘ C . De auto moet dan ‘plugged in’ blijven om de olie vloeibaar te houden. Klanten laten de motor draaien als ze binnen zijn. Buiten kan je geen adem halen. Het is somber en zwaar, de winters, zegt zij. “ but this was our dream..”. Ik vraag of die droom uitgekomen is. Ja, zeker. Maar nu is het tijd voor iets anders. En ze glundert. Jay stapt in de auto om “the fresh stuff” te halen. In Tok, 107 km verderop. Alaskan dream..
Na wat perikelen met onze ‘inflatebel’ stuff, zoals luchtbed en band van Joop ( die laatste heeft zich spontaan hersteld) gaan we op pad.
Het bergachtige landschap van gisteren zet zich voort en al snel rijden we door een heuvellandschap omgeven door alle hoge montain ranches van Alaska, lijkt het. De lucht is knalblauw, het zicht is ultra ver. Het is verbijsterend en ook een beetje vervreemdend. Het aller mooiste landschap waar we ooit gefietst of geweest zijn. ‘Lord of the Rings’ -achting maar dan veel mooier. 360 ‘ omgeven door besneeuwde toppen in de verte en dichtbij rivieren en vennetjes. Soms naast de weg, dan weer in de diepte. Zo zagen we een bewegende zwarte massa in de stroom diep beneden ons. Wat kan dat anders zijn dan een zwarte beer op zoek naar vis? Of gewoon een eindje zwemmend op deze prachtige dag?
Op een derde van de uiteindelijke tocht bereikten we Mentasta lodge. Tijdens onze voorbereidingen zijn we op deze plek op de kaart dikwijls gestrand. Is t er wel of is het er niet?
Een prachtige plek. Aan een stil meer waarin het gebergte ‘Alaskan ridge’ weerspiegeld wordt. Geen enkel geluid, behalve vogels. We zijn er stil van.
Er was hier ooit een herberg. Nu een pompstation en een ‘winkel’. Zij kookte graag en veel in hun toenmalige lodge. Hij heeft de droom nog steeds. Zij werd ziek. Ziek van alle slechte eten hier. “I Cannon eat any of this” zegt ze terwijl ze wijst op de winkel die ze nog wel runnen. Als Joop vraagt naar een half brood in plaats van een gigantisch heel, zegt ze: “what iam i going to do with the rest? Can’t eat it”. “ they are poisening us..”
Ik denk eerlijk gezegd dat ze gelijk heeft. Het brood wat we kopen (we geven de helft terug) is zo zoet dat kaas erop nergens op slaat...
Maar de man met de droom denkt dat zijn vrouw gelukkig is. Als er klanten komen die naar ‘Chicken’ willen, een plaatsje hemelsbreed 50 Miles verderop, verzucht ze: ‘i want to go to Chicken..one of these days that i don’t have to work all day..”.
Alaskan dream..
We fietsen verder. Als in een droom rijd ik door het land. Zo mooi dat het niet waar kan zijn. Vervreemdend haast.
Soms praat ik hardop met Luna die in gedachten naast me rent. Vrolijk en vol energie. Achter een konijn aan. “ Foei, nee. Konijnen zijn ook onze vrienden” zou Natasha zeggen...
Veel erg ‘vals plat’, qua weg. Toen we aan automobilisten naar de elevatie van de weg vroegen, zeiden ze: “it flattens out..”. Dat deed het ook. 7 mile voor Tok.
En dan zijn we hier. Tok. We hadden er grote verwachtingen van. Een kruispunt der wegen. Een hoogtepunt.
Alweer een kruising. Met wat barraken. Toen we wat gedesillusioneerd op de stoep van een Motel annex drankwinkel bij zaten te komen, sprak een man ons aan. Ooit een lange afstandsfietser, nu een van de weinige ‘fatbikers’ in Anchorage, met een broer, retired University professor, living on the bike. Kortom: bekend met het gevoel waarmee we hier zaten. Hij gaf ons een biertje, net een six pack gekocht en dat is te veel. Het heerlijkste biertje ever voor mij..!
Daarna maakte niets me meer uit. We konden kiezen. Het motel voor 105 dollars. Doorfietsen naar een campground voor 80 dollar. Kamperen achter het pompstation, voor niks. We kozen voor heel dichtbij.
Alaskan dream...