Stramme pootjes/ a day at the museum

Een lege dag. Voor t eerst in zes weken geen agenda. De dozen zijn binnen, de meeste cadeautjes ook. Alles is geregeld en onder controle, voor zover dat kan.
Wat nu? De lucht is grijs. Ook nieuw. Niet zo uitnodigend. We rommelen eerst wat en stappen toch op de fiets. De stukken appeltaart en andere baksels van onze Beierse gastvrouw, samen met de zwemkleding in de tas. Ze is wat menselijker geworden sinds haar dochter met twee houden op bezoek is. De schoenen-in -huis -uit -regel wordt los gelaten, de honden blaffen. Kortom: de orde is de deur uit. Toen ze ook nog met tranen in de ogen vertelde dat haar eigen geliefde hond plotseling overleden is, was ze in ene gewoon een aardig mens.
We fietsen van ons ‘eigen’ Kitsilanobeach naar het westen. Jerichobeach. Richting oceaan. Een breed, prettig strand met wandel en fietspaden. Hardlopers en fietsers. Ouders met kinderen, mensen met honden. Honden in het water, jagend op de daar foeragerende ganzen. Pret alom. Ook mensen met meerdere honden. De uitlaatservice bedrijfjes van Vancouver. Ik zie een man met een flinke roedel. Een oude hond blijft achter. De stramme pootjes kunnen het niet aan over de grote keien van het eb strand. De man loopt door, de hond kijkt gespannen om zich heen. Ik moet denken aan Luna’s stramme pootjes en hoe ze haar best deed de trappen van ons huis op te komen en in de hondenbus te klauteren. Ze deed zo haar best.
Ik word boos op de man, ik wil me ermee bemoeien.
In ene bevind ik me in het boek dat ik aan het lezen ben.
Gisteren, terwijl Joop bij de kapper zat om zijn oren beter te laten uitkomen, bezocht ide tweedehands boekwinkel. Daaraan kan ik nooit voorbij lopen. En ik vond een boek waarvan ik het bestaan niet kende. Van een van mijn lievelingsschrijfsters notabene. “Joanna and Ulysses”, door May Sarton. Dolgelukkig begon ik meteen te lezen.
De hoofdpersoon, een dertig jarige Griekse kunstenares, heeft zich na een heftige periode van dood en oorlogsgeweld los gemaakt van de zware familie verantwoordelijkheid die op haar schouders rust. Een maand voor zichzelf op een verlaten eiland. Niemand om rekening mee te hoeven houden!
En dan, als ze nog geen half uur op het eiland is, ziet ze hoe een ezel mishandeld wordt. Ze slikt en vloekt en wil zich afwenden. Maar doet het niet. Vervolgens zeult ze de verantwoordelijkheid voor een doodzieke ezel achter zich aan. Letterlijk. En wordt uitgekotst door de plaatselijke bevolking.
Ik heb niets gedaan. Ik heb me afgewend en voelde me laf.
We belanden in het museum of antropology. The first nation people. Ik beperk me tot de noordelijke Indianenstammen. Hun beeldtaal fascineert me. Hun respect voor de natuur, de wijsheid van de dieren waarvan ze leren. Ik koop in de museumwinkel een door The first nation people beschilderde genezende kiezelsteen. Met een wolf(shond) erop.
Ik heb de wijsheid , ‘wind mee’ en behendigheid van de wolf nodig voor de komende periode.