Riding the Alcan

De ravage in onze motelkamer was enorm vanmorgen.
Kartonnen en plastic verpakkingen (niemand bekommert zich hier om de afvalberg) afkomstig van alle levensmiddelen die wij gisteren aangeschaft hebben liggen alom.
Zes dagen en 300 Miles rijden op de Alcan tot Haines Junction. Weinig plekken waar je iets kunt kopen. Dus de fietsen volgepakt. Bovenop ook het ouderwetse luchtbed dat we hebben moeten kopen sinds het lek blijken van een van onze super matjes. We hebben nog een poging tot reparatie gedaan maar een opgeblazen luchtbed in het bad onder water houden tot je bubbels ziet, bleek niet mee te vallen. Op gegeven moment zaten we er allebei boven op. Veel water overal, met name op de vloer maar een lek vinden: ho maar.
Ravage dus.
Al inpakkend en heen en weer lopend volgde ik onze motelburen. Gisteren, terwijl wij voor onze deur genoten van een maaltijd van heerlijke verse producten en natuurlijk een glaasje wijn erbij, kwamen ze aan. Met een middelgrote UHaul huurvrachtauto en een personen wagen. Een ouder echtpaar, een iets jongere vrouw en twee honden. De man vertelde tegen een voorbijganger: ”we are bringing her home”. De jongere vrouw zat stilletjes op t randje van de stoep terwijl de oudere vrouw aan t redderen was en vooral tegen de honden praatte. Af en toe werd de achterklep van de vrachtauto geopend en zag ik een glimp van ‘levensravage’. Balen in lakens gedraaide spullen, armoedig en in grote haast naar binnen gestouwd.
De oude man kwam later op de avond buiten telefoneren, vanwege ‘the fourth of July’. Dan bellen ze elkaar en wensen alle goeds. Hij klonk vermoeid en verdrietig.
Ze kwamen helemaal uit Oregon gereden die dag en hij was moe en ging slapen.
Vanmorgen, te midden van onze eigen chaos, zag ik ze gaan. De oude man met de vrachtauto. De oude vrouw achter het stuur van de personenauto, de andere vrouw naast haar, nog steeds stil en somber ogend. Van welk drama was ik getuige? Oude ouders die hun, best wel al oude kind, uit iets heftigs weghalen? Ik zal het nooit weten.
Op de splitsing in Tok draaiden we de Alcan op. De weg die onze buren gisteren hierheen gebracht heeft. Deze weg is in WO2 aangelegd om brandstoffen te vervoeren. Daarvoor waren er hier slechts ‘dirtroads’. Het is de enige weg die de rest van de USA met Alaska verbindt.
Ik verwachtte dan ook een drukke weg. Niets is minder waar.
Het weer was heerlijk, de wind in de rug en de heuvels nog ver weg. Na de tien barakken die Tok telt is er niets. Af en toe een modderpad de jungle in. Een Indiaan op een fiets met motortje op t voorwiel. Verder niets.
Dan vliegt er een groep kraaien op, althans dat dachten we. Tot ik in hun midden enorme vleugels zag ontvouwen en een ‘bald eagle’ het luchtruim koos. Die kraaien wilden natuurlijk best wel met zo’n partij uit jagen gaan...
Het landschap veranderde langzaam. We reden door de voetheuvels van middelhoge bergen met afgeronde toppen aan de linkerkant en een breed rivierdal rechts. In de verte vage contouren van hoge toppen, in alle tinten van blauw en grijs. Zilveren riviertjes die meanderend hun weg kiezen. Stille meren met langgerekte eilanden er in. Het deed me aan NFL denken, onze tocht vorig jaar. Zo verstild, al dat water.
De heuvels werden langer, de uitzichten nog mooier. Hellingen tot 7%, voor ons nog te doen.
In mijn geestesoog kon Luna het niet van me winnen, dit keer, toen ik met haar aan mijn zijde naar beneden raasde. Plotseling gaf ze het op en ging, zoals ze vroeger ook wel deed, iets heel anders doen. Beetje snuffelen of zo. Waarmee ze zoiets zei als:” Ik? Ik doe niet mee aan jouw wedstrijd.. “.
Na een helling met een gemeen laatste stukje losse steenslag stopte ik om op Joop te wachten. Op gegeven moment kwam hij in t vizier, energiek lopend naast de fiets en zei lachend: ” Deze spieren zijn nog helemaal fris.. “.
Negentig km verder liggen we in het rode tentje achter het pompstation van Northway Junction. Meer dan dat is er ook niet. En het sluit om 21u. Geen ‘gas’ meer, maar ook geen wc en water zo blijkt nu..
En geen levende ziel in de verre omgeving.
The Alcan helemaal voor onszelf...