Amper 15 uur in Alaska. Nu al.

Anchorage 21 en 22 juni
Net voordat het vliegtuig de grond raakte brak de laaghangende zon door de dichte bewolking. Pastelkleurig licht bescheen het laagstaande water van het fjord en de getijdensporen in het zand. Welkom in Alaska. Later, toen we per taxi naar ons logeeradres reden, kleurde de hemel alle tinten blauw boven de besneeuwde bergtoppen. Welkom in Anchorage. Een stad met moderne skyline. Pas in 1915 gesticht. Het meest opmerkelijke wat ik las is dat Anchotage beschikt over ‘pork barrel power’. Ik schrijf en lees hier bij de gratie van varkentjes. Omdat in de 70 er jaren van de vorige eeuw olie te duur was.
“Buy yourself a gun” was het advies van onze taxichauffeur toen hij ons om 11u s avonds bij het kleine houten huis van ‘Jo Anne’ had afgeleverd. Joop kroop onder de fietsdozen vandaan de auto uit en vroeg waarom. “Because of Bears”. Oh jee, het gespreksonderwerp van de dag. Een 44 jarige ervaren hiker is deze week opgegeten door een beer. Hij liep, tegen alle adviezen in, alleen over een smal pad, in berenterritorium. En heel Alaska spreekt er over in afschuw. Zouden ze dat ook bij elk verkeersslachtoffer doen?
Onze gastvrouw verscheen op ons roepen uit haar groentetuin. Later, toen wij ons bed in rolden, zag ik haar op de knieën door de tuin schuivend onkruid wieden. Hier gaan de mensen niet slapen. Hier blijft t altijd licht.
Na bijna 24 uur reizen sliepen wij wel. Als rozen.
Jo Anne is geboren in zuid Californië maar vond t daar te heet en te droog. Ze woont hier nu al heel lang en de kou bevalt haar wel. 15 graden vorst? “I love it”.
Vandaag was boodschappendag . Een Amerikaanse Sim kaart moest gekocht. Extra info over de wegen verzameld. En natuurlijk anti beren spullen aangeschaft worden. Voor dat laatste reden we naar een ander deel van de stad. Zeg maar langs de Sloterplas naar Osdorp. Aan de ene kant een snelweg, aan de andere kant een meer met bosjes erlangs. ‘Wat een rare hond is dat’, dacht ik.
Een grote bouvier, schatte ik. Maar wel een raar ronde kont en zulk ruw haar. Dit alles bedacht ik terwijl een dier eerst op me af rende en toen razendsnel in de bosjes, naar beneden richting meer, verdween.
Mijn eerste beer. Midden in de stad. “ Ze rukken op”. “ We verdrijven ze uit hun territorium”, was het commentaar toen we ons verhaal vertelden.
Morgen hakken we de knoop door qua eerste deel route. Via het schiereiland Kenai. Wondermooi maar erg toeristisch. Via Denali, het nationale park en Fairbanks, waarheen ik eigenlijk alleen al wil vanwege de naam...Of via Palmer en Glennalen. Een minder gekozen maar prachtige weg met vergezichten op bergen en oceaan. Ik weet het al. De lezertjes ook?
We kregen nog een gouden tip voor als je moet vrijkamperen ( grootste kans bij route no. 3). Verstop je eten in vuilnisbakken (bearproof) die overal langs de weg staan bij turnouts voor auto’s. Wel in de gaten houden welke vuilniszak je er weer uit vist.
Bearcountry.