In order to gain something you have to loose...

“In order to gain something, we must loose something”. Uit: “If cats disappeared from this word”, Kawasaki.

Steeds meer mensen stromen de ruimte binnen. Als de deur open gaat, blaast een kille wind naar binnen. Donsjassen, bergschoenen, dagrugzakken vullen de oude houten zaal. Grote ketels thee gaan rond. Een ‘deja vu’ gevoel.
De eerste dag terug in de Nepalese bergen. De golfplaten daken, koude wolkenflarden en het harde geklapper van de gebedsvlaggetjes. De gebedsmolens langs het pad. Altijd links passeren, met de klok mee.
Ja, we zijn er weer helemaal.
Flarden van lang vergeten gebeurtenissen, beelden vervormd door de tijd maar nog herkenbaar. Oh ja,weet je nog..?
Het begon al op het vliegveld van Kathmandu. In 31 jaar weinig veranderd was ons gevoel. Alleen staat er nu een x-ray apparaat. Met achter de knoppen twee dames in Indiase kleding. Ze lachen en kijken amper op het scherm. De detectiepoortjes piepen, lampjes lichten op. Ze lachen nog steeds en wij lopen door.
De oude wijk, Thamel. We herkennen de straatjes. Aten we niet daar, toen, op dat dakterras? Of daar? En die tempel, weet je nog?
We ontmoeten er onze kinderen. Drie lachende blonde vrouwen in de kracht van hun leven. Reizigers, hoe kan het ook anders. Ze hebben alles al uitgezocht, waar we gaan eten, wat we gaan doen en hoe. Ze lopen zelfbewust door de straten. Wij volgen en laten alles over ons komen.
Hoe anders is het nu. Toen waren wij van hun leeftijd. Of, eerlijk gezegd, al ietsje ouder.. Verliefd, de wereld aan onze voeten, het leven moest nog beginnen.
Toen het leven bijna stopte in een sneeuwstorm besloten we het samen voort te zetten. En dachten we aan kinderen. Gek om ze nu in vlees en bloed te zien lopen, in deze zelfde bergen. Als berggeitjes springen ze de stenen treden of en op. Wij bedachtzaam en met stokken. Om de knieën te sparen.
We voelen ons rijk, maar ook wel een beetje oud.