10.000 kilometer oftewel epiloog

Terug in Amsterdam sprong ik op mijn fiets om naar Paradiso te gaan. Naar mijn heldin Patti Smith. We wisten dat het een spannende combi was. Zo net uit de wildernis terug en dan naar een popconcert. Hoewel mijn Amsterdamse fiets net s middags bij de fietsenmaker was na gemolesteerd te zijn door gezellig Amsterdams publiek, bleek er nog steeds geen contramoer aan mijn voorwiel te zitten. Lastig fietsen. Fiets aan de kant en bij Joop achterop. Die sprak het eerste de beste stelletje op een stoep aan voor een fietspomp. Leuke mensen die onze bestemming voor de avond geweldig leuk vonden.
Zo zat ik voor t eerst in ruim dertig jaar bij mijn man achterop de fiets.
Tijdens deze tocht hebben we ons gerealiseerd dat met deze reis de 10.000 km lange afstandsfietsen zullen behalen...
Dus na zovele kilometers achter of voor de man in zwarte fietsbroek te hebben gereden zat ik nu achterop. Niets te sturen, niets te ‘vooruitzien’’.
Vertrouwen. Er zat niets anders op. Ik heb me tegen hem aangevlijd en het maar laten gebeuren. Alle enge kruisingen op ons pad, alle momenten van verschillend rijgedrag over me heen laten komen. Alle paaltjes die mijn knieën wilden aanvallen, alle achter ons opdringende auto’s. Het lag niet onder mijn controle.
We zijn goed aangekomen. En hebben vervolgens in een lange rij gestaan om binnnen te komen. En hebben samen gehuild om de kracht en de kwetsbaarheid van Patti. Keiharde rock, maar wel over de zaken in deze wereld die ons aan t hart gaan. Over haar al 40 jaar geleden gestorven man, nog steeds haar grote liefde en muze. Over haar kinderen. Over verlies maar vooral over hoop. Hoop dat we het met zijn allen op tijd inzien.
Dank je wel Joop voor deze tocht. Voor de eerdere tochten, de 10.000 kilometer. Voor de gekheid om dit samen met mij te gaan doen. Voor je moed te doen wat je denkt niet te kunnen.
Is dat niet de uitdaging van ons allemaal?

Wat nog volgt is een reminder voor onszelf. Wat werkte, wat niet. Welke spullen, fietsdingen en enzo.