Nostalgisch en nog dom ook..

4-8-2018
Aan het zijpad van een luxe villa in de sjieke buurt Kitsilano zitten twee gestrande fietsers. Het huis is verlaten. Hun fietsen staan in de garage, hun al gepakte tassen ook. De Beierse gastvrouw heeft de draad qua streng weer opgepakt. We mogen het huis niet in, ook niet in de achtertuin zitten. Het is immers na uitchecktijd. Dan maar opzij, in de schaduw. Dat is ook wel beter voor ons.
We dachten de stad nog even in te zullen gaan, maar zittend bij het Italiaanse lunchrestaurantje bedacht ik met schrik dat in de gepakte tassen nog steeds de campinggasbrander met inhoud zit. Dat mag niet. Streng verboden zelfs.
Terug naar de villa. Maar de gastvrouw is er niet en de garage is op slot. We wachten en hopen dat ze op de afgesproken tijd terug komt. Hopelijk wat eerder om al het tape rond de samengebonden tassen te verwijderen, de banden los te halen en het gasje eruit te halen... en dit leeg te laten lopen. Dat mag vast niet van haar, zo maar in de achtertuin.
En de dag begon zo mooi. Vroeg wakker trok ik de hardloopschoenen aan en rende naar het strand, 4 km de heuvels af. Eens kijken of ik het nog kan. Een heerlijke zonnige ochtend in deze bijzondere stad. Alles komt hier samen. Een prachtige besloten baai met de stadse hoogbouw tot vlak aan het water. Daarachter de Rockies. Uitnodigend en mysterieus. Langs het water parken, stranden, fiets en wandelpaden. Op dit vroege uur ontmoet ik veel hardlopers. Met honden, met vrienden. Een yogaklasje aan de vloedlijn. Ik moet denken aan de heerlijke loopjes met Luna. Om de Normandische ‘punt’. Af en toe stortte ze zich van het duin naar beneden om verkoeling te zoeken in het water. En dan met een paar reuze sprongen de helling weer op.
En samen in het warme zand zitten, uitkijken over zee. Als ik ging zwemmen bleef zij bij de spullen zitten. “Iemand moet toch oppassen!”, leek ze te vinden.
Ach, melancholie..!
Iets van zo’n zelfde nostalgische sfeer treffen we in de garage aan, als de gastvrouw gelukkig op tijd terugkeert. Een straatnaambordje ‘Leopoldstrasse’. Een kist met de naam en functie van de afwezige echtgenoot en vader. In ouderwetse letters. Stapels oude boeken. Houten ski’s en rieten sneeuwschoenen. Relikwieën uit een andere tijd.
Wij herstellen onze domheid. Joop laat het gasje netjes en langzaam leeg lopen, in plaats van het in de rondte te laten vliegen, wat ook kan en verleidelijk is. Opnieuw getaped en gebonden. Alles onder controle.
De taxi komt zo. Einde van een avontuur.